Mijn familie is gezegend met muzikaliteit. Mijn vader speelt viool en mijn moeder drumt. Mijn zus, broer en ik mochten als kind ieder ook een eigen instrument kiezen. Zodoende ben ik trompet gaan spelen, mijn zusje piano en mijn broer heeft een tijd gedrumd, maar kwam er achter dat hij toch liever voetbalde. Deze muzikale wortels starten allemaal bij mijn opa.
Muziekuitjes met opa
Mijn opa is een groot muziek liefhebber. Al vanaf kleins af aan nam hij me mee naar muzikale voorstellingen. Heel afwisselend van aard. De ene keer was het een klassiek concert in de Concertzaal van Amsterdam. Maar een andere keer was het in een bruin cafeetje een oude blues band bewonderen. Of een volkszangeres in het buurthuis.
Het maakte eigenlijk niet uit wat het was, als het maar muziek was. Ik herinner me mijn opa's kast in huis: een wilde verzameling aan lp platen. Cd's is hij nooit aan begonnen. Het was altijd magisch om een avond samen met opa naar muziek te luisteren. 'Zoek maar een plaat uit', zei hij dan, waarna ik mijn reis in zijn muzikale collectie kon beginnen.
'Wat zeg je?'
Echter merkte ik als tiener op, dat in de loop der jaren het volume van de verterker steeds harder werd gezet door opa. Voorheen kon ik nog rustig gesprekken met hem voeren tijdens het luisteren naar muziek. Maar na verloop van tijd werd ook dat minder. Ik begon mij af te vragen of al die jaren intensief muziek luisteren en zelf maken misschien wel zijn tol had geeist.
Toen ik mijn opa vroeg of hij niet eens een gehoortest moest doen, reageerde hij stug. Zoals oudere mensen dat vaker kunnen doen. Aanvankelijk was het 'Nee joh, dat is toch nergens voor nodig.' Toen ik het wat vaker had gevraagd, leek hij zich te gaan irriteren aan mijn vraag. Alsof het een verwijt was dat zijn gehoor niet meer in orde was. Terwijl ik hem natuurlijk alleen maar wilde helpen.
Het moment was daar
Op een mooie zondag liepen we samen door de stad. Het was een uur of vier en we zouden naar een live concertje gaan in een van onze favoriete kroegen. In de winkelstraat liepen we langs een hoorspecialist. Ik stopte mijn pas. 'Kom opa, we gaan gewoon eventjes snel naar binnen.' Opa zuchtte, maar had misschien in de loop der jaren wel door dat ik een punt had, en gaf zich over. Bij de hoorspecialist liet hij zijn oren testen, en het bleek inderdaad dat zijn oren achteruit waren gegaan. Tot wel 60% gehoorverlies, zijn rechteroor zelfs 40%. Maar met een gehoorapparaat zou dat weer terug te brengen zijn naar 80%. Hij was overtuigd, toch maar een gehoorapparaat kopen.
Een maand later ontving opa zijn gehoorapparaat thuis. Toen we samen voor het eerst een plaatje draaide, schoot hij vol. 'Al die jaren heb ik zo veel gemist, en ik had het niet eens in de gaten. Of eigenlijk: ik wilde het niet horen.'
Je oren, daar moet je maar heel zuinig op zijn.
